КОНФРОНСИ БЕНАЗИРИ БАЙНАЛМИЛАЛИИ-ОНЛАЙН«ҶАМЪИЯТИ СОЗАНДА. ПАЁМБАРОН ЧИРО ОРЗУ МЕКАРДАНД»

Агар ҳатто як дин таълимоти паёмбари худро пок нигоҳ медошт, мо ҳоло дар ҷаҳони тамоман дигар зиндагӣ мекардем, мо худпараст намешудем, аз ҳам ҷудо намешудем, барои эпитетҳои як Худо мубориза намебурдем ва бӯҳрони иқтисодӣ ва ҳатто рӯҳонӣ намедидем. Мо ҳоло ва ин шӯхӣ нест, аллакай галактикаҳои дигарро аз худ мекардем.

Имрӯз мардум аз тамоми ҷаҳон на танҳо дар бораи таҳрифи Ҳақиқат садо хоҳанд дод, балки Ҳақиқатеро, ки паёмбарон дар покии худ овардаанд, барқарор хоҳанд кард! Мо мардуми ҷаҳон суханони Паёмбаронро мегӯем, зеро ҷаҳон талаб мекунад, ки Ҳақиқатро бе таҳриф бишнавад. Имрӯз рӯзест, ки Паёмбарон дар бораи он сухан гуфтаанд.

Чаро пешвоёни дин масъулияти худро фаромӯш мекунанд, ки Каломи Исоро ба мардум бидуни тафсири нодуруст дастрас кунанд? Ва намунаи ибрат бошад, ки чӣ тавр ба дастуроти Ӯ пайравӣ кунад. Вале мо чиро мебинем? Ба мо таълим медиҳанд, ки мо бояд аз Худо тарсем, на Ӯро дӯст дорем. Оё Исо инро ба мо таълим дод? Мардум — банда нестанд ва набояд аз Худо тарсанд. Аммо шояд миёнаравҳо мехоҳанд, ки мо аз онҳо битарсем ва ғуломи онҳо бошем.

Одамон баробар ва озод таваллуд мешаванд. Мо ҳақ дорем, ки ҳамчун мардуми озод интихоб кунем.

Агар мо ба Тибет ва умуман ба буддизм назар кунем, — ин ҳама ба як аттраксиони замона, ҷалби сайёҳии маънавӣ, моли бо пул пешниҳодшуда табдил ёфтааст. Худи Будда Шакямунӣ замонҳои беохиреро, (ки ҳоло мо бо шумо зиндагӣ дорем) пешгӯи карда, аслан дар бораи таназзули ояндаи таълимоти ӯ сухан гуфт.

Мо инро имрӯз мебинем, вақте ки бисёре аз динҳо таҳриқ карда мешаванд.

Ва маълум аст, ки дар олами мусулмонӣ ва дар ҳама чиз таҳрифҳо вуҷуд доранд, ҳамон тавре ки коҳинони ҳиндуҳо, насрониҳо ва яҳудиҳо мекарданд. Аммо ин танҳо аз он сабаб аст, ки худи одамон сарчашмаҳои ибтидоиро наомӯхтаанд.

Ва оммаро таҳриқ мекунанд, ки зеро агар худашон онро нахонда бошанд, онҳоро метавон идора кард…

Ва инро танҳо вақте қатъ кардан мумкин аст, ки одамон имкони гирифтани дониши ҳақиқиро доранд.

Мо дар замони дигаргуниҳои бузург зиндагӣ мекунем ва чунон ки аҷдодони мо дар бораи ин замон пешгӯӣ карда буданд, дар ҷаҳон бедории оммавии маънавӣ хоҳад буд.

Офаридгор моро чунон дӯст медорад, ки ба мо озодии ирода додааст. Мо дар интихоби худ озод ҳастем, аммо аз оқибатҳои он озод нестем. Қонуни табиӣ бо сабабе вуҷуд дорад. Агар шумо кори нек кунед, оқибати нек хоҳад дошт. Агар шумо кори бад кунед, оқибати бад хоҳад дошт.

Ман ба шумо на танҳо ҳамчун намояндаи мазор муроҷиат карда истодаам, балки ҳамчун епископи Ангилисии мазор дар Ерусалим, Шарқи Наздик, 13-умин ангилиский епископ, ман ба шумо ҳамчун араб, палистонӣ, насронӣ, англикан ва изроилӣ муроҷиат мекунам.

Аллоҳ берун аз дин.

Худо — умқи ҳастии ман аст. Худо — ин умқи ҳастии шумо аст. Мо ҳама дар сурати зебои Худои Қодир офарида шудаем ва мо бо ин рисолати худ тавонистем, ки симои Худоро дар ҳар яки мо офарида, нигоҳ дорем ва идома диҳем. Ҳар яки мо новобаста аз ранги пӯст, дин, ҷинс, миллат. Ва ҳар яки мо порае аз ин Рӯҳи Муқаддаси Худои Қодир дорем. То он даме, ки мардум ба ҳарф пойбандӣ мекунанд, на ба Рӯҳи он чизе, ки дар китобҳои динии мо омадааст, ҳеҷ умеде барои мо инсоният нест.

Даъвати ман ин аст, ки мо интизори паёмбарони нав набошем, балки ба он паёмбароне, ки назди мо омада буданд, рӯ оварем. Паёмбарон аллакай вуҷуд доранд.

Барои христианҳо — ин Исо, барои мусалмонон — ин паёмбар Муҳаммад (с.а.в), барои гаудия-вайшнав — ин Чайтаня Махапрабху, барои буддистҳо — ин Будда. Интихоби худро кунед ва танҳо ба Паёмбарон рӯ оваред…

Let's turn our faces to the prophets, let's take our minds off our confessions a little bit, let's take our minds off our climatic conditions and let's turn to the spiritual side, because God is not a Muslim, not a Christian, not a Hindu, He is spiritual, absolutely spiritual, He is the same for all like the Sun.

Бо дидани ҷаҳони мо чӣ рӯй дода истодааст, оё мо воқеан тахмин намекунем, ки мо дар кадом давра зиндагӣ мекунем? Инро ҳама мефаҳманд, вале дар баробари ин мо бефаъолем…

Чаро мо мунтазири онем, ки коҳинон ба мо мегӯянд, ки “ҳамаш хуб мешавад” ва сиёсатмадорон инро тасдиқ мекунанд? Барои онҳое, ки шубҳа доранд, танҳо бубинед, ки бо иқлим ва иқтисод чӣ рӯй дода истодааст. Оё дӯстии байни мамлакатҳо мустаҳкам мешавад? Оё мо намебинем, ки ҳамаи ин ба чӣ оварда мерасонад?

Аз ин рӯ, дар формати истеъмолӣ, ки ҳоло вуҷуд дорад, ҳеҷ маъное нест.

Маҳз мо бо интихоби худ он шартҳои формати истеъмолиро дастгирӣ мекунем, ки дар онҳо ҳама зуҳуроти ҳайвонот дар инсон. Ин масъулияти мост.

Мо шуморо даъват менамоем, ки худатон андеша кунед, чаро Паёмбарон дар замонҳои гуногун ба мо ёдгориҳои Қиёматро гузоштаанд? Зеро ки паёми онҳо то ҳазорон сол омадаст! Чаро онҳо моро дар ин бора огоҳ карданд? Аммо, оё Паёмбарон хато мекарданд ва шояд ин ҳама барои мо набошад? Не. Шахсан ман боварӣ дорам, ки онҳо моро, ки ҳоло дар рӯи Замин зиндагӣ мекунанд, огоҳ карданд.

Ҳама пешгӯиҳо духелаанд! Ва ин яке аз имконоти рушд аст. Оё мо мехоҳем, ки он амалӣ шавад — рӯзи Қиёмат? Не! Он гоҳ ҳама чиз дар дасти мост. Ва имрӯз шумо хоҳед шунид, ки чӣ гуна мо як сенарияи дигареро амалӣ карда метавонем, ки Паёмбарон низ дар бораи он гуфтаанд. Интихоби байни ин ду роҳ- масъулияти мост. Пас биёед интихоби дуруст кунем.

Ва дар ҳақиқат Имом Маҳдӣ бо зӯрӣ намеояд, ӯ бо Ишқи Худо меояд. Ба одамон фаҳмидани моҳияти ҳамаи динҳоро мебахшад. Ва одамоне, ки аз ин Дониш бедор ва илҳом гирифта ва муттаҳид шудаанд, ин Донишро паҳн мекунанд, то тамоми инсоният дар як оилаи ягона муттаҳид шаванд.

Ҳама Паёмбарон гуфтаанд, ки дар охирзамон одамоне хоҳанд буд, ки ба Касе, ки мувофиқи хости Худои таъоло меояд, ёрӣ хоҳанд кард.

Аз ин рӯ бародарону хоҳарон фаромӯш накунем, ки ҳамаамон як Аллоҳ дорем ва мо ҳама офаридаҳои Ӯ ҳастем ва ҳамаи мо бародарону хоҳаронем ва ҳамаи мо интихобшудагонем, то он чизеро, ки Паёмбаронамон орзу мекарданд, иҷро кунем, мо бояд як Ҷамъияти Созандаеро бунёд кунем, агар дар ҳақиқат Аллоҳи мутаъолро дӯст дорем ва Паёмбаронашро гиромӣ дорем! Ва на танҳо барои он ки мо шарафи зиндагӣ дар як вақт бо Имом Маҳдӣ дорем!

Дар замони Паёмбар на ҳама паёмҳои ӯро мефаҳмиданд. Зеро паёми Ӯ танҳо барои мо, барои одамони имрӯза буд. Мо масъулем, ҳамаи мо интихоб шудаем! Ин аст он чизе, ки Ӯ ба мо гуфт. Ӯ медонист, ки ҳама чиз тағйир меёбад. Медонист, ки имрӯз 20-уми март, пас аз чанд соли рафтанаш ба сӯи Аллоҳ, ӯ медонист, ки имрӯз чӣ мешавад. Ва ин рӯз фаро расидааст. Рӯзе, ки мардуми тамоми ҷаҳон ҳақиқатро мегӯянд. Ин ошкор кардани ҳақиқат. Дар ҳақиқат, чунон ки Паёмбар (с.а.в) гуфтанд, мардумро даъват мекунанд, ки ба зулм, куфр, низоъ ва хунрезӣ хотима бахшанд ва ба Ҳақиқат пайравӣ кунанд.

Дар бораи он замонҳое, ки ҳоло мо зиндагӣ дорем, дар динҳои гуногун сухан мегуфтанд, ҳама паёмбарони мо дар бораи он сухан мегуфтанд. Бобою бобоёни мо орзу доштанд, ки то имрӯз зиндогонӣ кунанд. Вале маҳз мо то имрӯз зиндагӣ кардем. Ин дар таърихи инсоният бори аввал аст, ки чунин ҳодиса рӯй медиҳад.Ин рӯзест, ки Паёмбарамон дар бораи он сухан гуфтаанд.